ما را دنبال کنید
از خدا و به سوی خدا
چشیدن مزه ایمان یک چیز است و چشیدن مزه ارتباط با پروردگار چیز دیگر
ارتباط با پروردگار و راز و نیاز کردن با خداوند مهربان سفره‌ای است که برای همه مخلوقات جهان از جن و انس گرفته تا حیوان و نبات باز است و هر کس با فطرت انسانی و عمق دل خود تنها با ذره‌ای صداقت و بدون هیچ سازوکاری می‌تواند رو به سوی خداوند کند و درد دل بگوید.
امّا مزه ایمان و یقین به حضور و نفوذ پرودگار عالم در ذره ذره عالم وجود به جهت مقدمه‌ای که لازم دارد و آن صداقت و زهد حقیقی قلب به معنای رها شدن از هر آنچه غیر از او و اولیاء اوست، اتفاقی نیست که برای هر مخلوقی رقم بخورد و عنایت خاصی از جانب پروردگار متعال نسبت به بنده می‌طلبد.
اتفاقی که در سرزمین کربلا افتاد و یارانی که صادقانه همچو پروانه به دور ولی زمان خویش اباعبدالله‌الحسین(علیه‌السلام) گشتند و صحنه دل از هر آنچه غیر خدا و رضای خدا بود پاک کردند، پرشکوه‌ترین و چشم‌نوازترین مثال در معرفی کسانی است که حقیقتاً مزه ایمان را چشیدند.
امام صادق(علیه السلام)
«دل‌هایتان شیرینی ایمان را نمی‌چشد مگر اینکه از دنیا رویگردان شود»
پاورقی
1-کافی، جلد2،ص128